Linia Staroniemiecka

OWCZAREK STARONIEMIECKI/ CO OZNACZA?

Co oznacza pojęcie Owczarki Staroniemieckie?

Owczarek staroniemiecki  –  Altdeutscher Schaferhund – to linia owczarków niemieckich długowłosych, pochodzących głównie od owczarków użytkowych z terenu z obszarów byłego DDR (Niemcy Wschodnie) oraz rzadziej – z zachodnich Niemiec. Mają budowę  owczarków niemieckich użytkowych, proste plecy i kątowanie zadu zgodne ze wzorcem owczarka. Owczarki staroniemieckie są zawsze długowłose, choć pochodzą z linii krótkowłosych – bezpośrednio lub w poprzednich pokoleniach.

owczarek staroniemiecki ma ten sam wzorzec pierwotny, co owczarki niemieckie – cechuje się podobnym wzrostem, wagą oraz są zgodne z pierwotnym zróżnicowanym umaszczeniem – występują w kolorach czarnym, bicolor i wilczastym. 

Jeśli sprawiają wrażenie bardziej masywnych to głównie z powodu ilości podszerstka – szczególnie zimą.

Owczarek staroniemiecki to wszechstronny pies – wspaniały jako obrońca rodziny, towarzysz dla dzieci ale również pies pracujący – odnajdujący sie w wielu sportach psich – posłuszeństwo, obrona, ślad, agility, ratownictwo… 

Owczarka staroniemieckiego nie determinuje kolor i proste plecy- tylko rodowód. Umaszczenie, budowa i charakter wynika z pochodzenia – z linii jaką dany pies reprezentuje.

OWCZAREK STARONIEMIECKI/ RASA CZY LINIA?

Czy owczarki staroniemieckie to oddzielna rasa czy oddzielna linia?

Altdeutscher Schaferhund nazywano owczarki długowłose, które nie mogły być hodowane w ramach organizacji FCI. Do 2011r. jedyną akceptowaną odmianą owczarka była linia krótkowłosa i owczarki z długim włosem, które urodziły się z krótkowłosych rodziców, dostawały metrykę ale nie mogły być hodowane w ramach FCI. Dlatego też w Niemczech były hodowane w innych klubach – podobnie zresztą jak w Polsce – czyli PKPR, ZOND, PFK. W późniejszym okresie powstały inne związki, o mniejszym znaczeniu. 

W 2011r. owczarki długowłose zostały uznane przez FCI jako hodowlane. W Niemczech natomiast wielu hodowców linii DDR oraz innych linii owczarków długowłosych w starym typie nie chciało się przyłączyć do FCI, ponieważ linia eksterierowa jest tam preferowana i lepiej oceniana na wystawach. Dlatego tez nazwą AltdeutscheSchäferhunde określa się obecnie owczarki długowłose, w starym typie, nie hodowane w ramach FCI – dla odróżnienia od linii eksterierowej.

Jak więc jasno wynika z historii – owczarki staroniemieckie to oddzielna linia owczarków długowłosych w starym typie. 

Każdy, kto przywiązuje dużą wagę do dokumentów z certyfikatem FCI, powinien również pamiętać, że owczarek staroniemiecki nie jest uznawany przez FCI za odrębną rasę.

Owczarki staroniemieckie we wszystkich krajach są hodowane poza FCI i SV. Wynika to z historii – FCI było klubem, który rozwijał się w Niemczech Zachodnich i nie były uwzględniane psy długowłose. Dlatego też psy z linii DDR z długim włosem w FCI hodowane być nie mogły i nawet po uznaniu długowłosych przez FCI, hodowcy w Niemczech w większości do SV nie przyłączyli się. Ale wszystkie owczarki staroniemieckie mają wielopokoleniowy rodowód, który poświadcza, że ​​szczeniak pochodzi od zdrowych długowłosych lub rodziców Altdeutsche Schäferhund, a także certyfikat zalecanych badań zdrowotnych i szczepień.

OWCZAREK STARONIEMIECKI/ POCHODZENIE

Owczarki staroniemieckie – linie i ich pochodzenie:

Czym różni się owczarek niemiecki od owczarka staroniemieckiego? Pod względem wzorca – niczym. Wzorzec czyli budowa, umaszczenie, wzrost, waga są takie same.

Różnice w wyglądzie linii owczarka staroniemieckiego wynikają z pochodzenia i sposobu prowadzenia – hodowli tej linii. Podczas gdy linia eksterierowa ewoluowała od lat 70-tych w kierunku jednorodnego umaszczenia (czarne podpalane ale z coraz większą iloscią brązu i umaszczenia czaprakowego) oraz coraz niższego posadowienia zadu, linia staroniemiecka, podobnie jak linia użytkowa, była hodowana na bazie linii użytkowej – z prostymi plecami i prawidłowym kątowaniem zadu, również we wszystkich umaszczeniach dozwolonych we wzorcu czyli czarny, czarny podpalany (bicolor) oraz umaszczenia wilczaste we wszystkich odcieniach (od brązu, rudości do szarości – czyli „silver”).

 1. Linia DDR – na terenie Wschodnich Niemiec to psy służbowe – preferowano u nich twardość, siłę charakteru i odporność na stres, a także monitorowano zdrowie każdego szczeniaka z miotu. Po upadku hodowli państwowych psy zostały tylko w prywatnych rękach. Przez lata nie były uznawane i nie mogły być hodowane w ramach SV, stąd dużo psów zostało sprzedanych za granicę- głównie do USA. Linie długowłose DDR są bardzo unikalne, ponieważ STASI wybijała te psy z powodu długiego włosa, który uważano za niepożądany.

2. Linia zachodnioniemiecka – rzadziej pochodzi  bezpośrednio od linii pracującej, niektórzy hodowcy hodują psy z długim włosem od wielu pokoleń – wybierając je pod kątem spokojniejszego usposobienia. W RFN również wprowadzony został wzorzec owczarka przez FCI, który zabraniał hodowli długowłosych –  tylko nieliczni hodowcy te linie wciąż hodowali.

We współczesnych hodowlach w Niemczech, Holandii, Austrii, Szwajcarii oraz w Belgii czy Francji cenione są linie DDR ze względu na większą unikalność i często są łączone z linią zachodnioniemiecką – uzyskując większą pulę genetyczną

Jeśli w hodowlach Altdeutsche Schaferhunde korzysta się z krwi zachodnioniemieckiej, to jest to najczęściej owczarek długowłosy od kilku pokoleń (co najmniej 2,3 generacji), który zatracił już typowe dla owczarków zachodnich cechy, lub nosi w sobie pożądane dla tej hodowli walory. Łączenie obu linii w tzw. typ pośredni, ma na celu zachowanie jak najszerszej puli genetycznej w obrębie rasy i z punktu widzenia genetyki jest korzystne . Kojarzenia ze sobą obu linii,  wschodnioniemieckiej i zachodnioniemieckiej, były tak częste, że nawet w odmianie krótkowłosej jest dziś trudno o psy czystej linii DDR. Niektóre Kluby (np. Austriacki A.L.S.V.O.), ze względu na cenną i rzadką już krew czystych DDR-owców, postulują hodowlę w czystości linii, jednak w kraju pochodzenia rasy, w Niemczech, takich przeciwwskazań nie ma .  Jeśli hodowla posiada w swoim stadzie psy czystej krwi DDR   bardzo się tym szczyci i zaznacza to z dumą. Altdeutscher Schaferhund (owczarek staroniemiecki) ma być psem o prostym grzbiecie i pokroju dawnych DDR-owskich psów pracujących, bo taki kierunek nadali jej hodowcy, ze względu na pochodzenie, oraz wymagania hodowli, kładące nacisk na sprawność, odporność i naturalną sylwetkę. Hodowla ma również na celu przywrócenie pierwotnych barw.  Nie korzysta się z psów o typowym zachodnioniemieckim umaszczeniu czaprakowym .
 

OWCZAREK STARONIEMIECKI/ CHARAKTER

Charakter

Imponujący wygląd, w połączeniu z budzącą respekt reputacją sprawia, że ​​przyjazny i posłuszny owczarek staroniemiecki staje się niezwykle popularny wśród wielu miłośników psów. Każdy, kto jest zainteresowany takim towarzyszem i psem rodzinnym, powinien jednak mieć świadomość, że owczarki staroniemieckie są psami użytkowymi – w związku z ich pochodzeniem. „Prawdziwy” owczarek staroniemiecki nie będzie zadowolony z krótkich spacerów po okolicy. Tylko wtedy, gdy zdajesz sobie z tego sprawę i możesz zapewnić, że ty i twoja rodzina spełniacie wymagania dotyczące utrzymania, powinniście zacząć szukać odpowiedniego hodowcy.

Linie staroniemieckie mają zrównoważony temperament, osobowość przywódczą, samodzielność i pracowitość, a także wyższy próg pobudzenia niż u współczesnego owczarka niemieckiego, co czyni z tych  psów niezawodnego obrońcę, wszechstronnego psa służbowego oraz wspaniałego psa rodzinnego, który zachował wiele  ze swoich legendarnych cech.

Wierny, odporny na stres i czujny: natura owczarka staroniemieckiego w dużej mierze odpowiada charakterowi owczarka niemieckiego. Jego niezawodność,  instynkt i wysoka odporność sprawiają, że jest równie odpowiedni do użytku jako pies stróżujący i pracujący. Jednocześnie ma przyjazny i zrównoważony charakter, co czyni go niezwykle popularnym jako pies towarzyszący i rodzinny. Owczarek staroniemiecki pokazuje swoją najlepszą stronę szczególnie w stosunku do dzieci. Jego dobroduszna i czujna natura czyni go kochającym towarzyszem zabaw i niezawodnym obrońcą. W porównaniu do owczarka niemieckiego, staroniemieckie psy są ogólnie uważane za nieco spokojniejsze z jeszcze wyższym progiem stopnia pobudzenia.

Niemniej owczarki zachowują się instynktownie. Nawet jeśli są tylko lekko rozdrażnione i interweniują tylko wtedy, gdy sytuacja tego wymaga, małe dzieci nie powinny pozostać same z nimi bez nadzoru – co zresztą dotyczy prawie wszystkich większych psów. Aby jego dobroduszny, zrównoważony charakter oraz rzetelny i uważny charakter mogły się w pełni rozwinąć, Owczarek staroniemiecki potrzebuje wczesnej socjalizacji, konsekwentnego szkolenia oraz ćwiczeń i zajęcia – zarówno pod kątem umysłowym jak i fizycznym. Jeśli interesuje Cię owczarek staroniemiecki jako pies rodzinny, powinieneś nie tylko mieć doświadczenie i wiedzę w zakresie szkolenia psów, ale także dużo radości z  pracy z psem, ponieważ te psy są typem sportowym. Wspólne wędrówki, wycieczki rowerowe i regularne uczestnictwo w psich sportach są idealne dla czworonożnego sportowca i jego rodziny.

WZORZEC, UMASZCZENIE

OWCZAREK STARONIEMIECKI/ WYGLĄD

Wygląd

Pod względem wizualnym Staroniemiecki jest bardzo podobny do klasycznego krótkowłosego Owczarka Niemieckiego  – stojące uszy, charakterystyczny pysk, uważny i czujny wygląd oraz bujny, zwisający ogon. Identyczne są również różne umaszczenia: czarny, czarny podpalany lub wilczasty, podobnie jak wielkość – wysokość w kłębie od 60 do 65 cm dla psów i 55 do 60 cm dla suczek.

Owczarek staroniemiecki to tylko owczarek długowłosy – różni się od standardu długością włosa – szczególnie bujne są miękkie włosy na nogach, uszach i ogonie, gdzie tworzą długie flagi. Charakterystyczne są mocne włosy na szyi – kryza, czyli tak zwana „grzywa”

Ze względu na długi płaszcz i gęsty, bardzo miękki podszerstek, Altdeutsche Schäferhund jest ogólnie wizualnie nieco mocniejszy niż Deutsche Schäferhund. Rzeczywista waga jest jednak porównywalna z 28 do 32 kg u suk i 33 do 40 kg u samców.

Wzorzec owczarka staroniemieckiego jest taki sam jak w przypadku owczarka niemieckiego:

WRAŻENIE OGÓLNE: Owczarek niemiecki jest psem średniej wielkości, o nieco wydłużonej, lecz zwartej sylwetce, dobrze umięśnionym i suchym.

WAŻNE PROPORCJE: PSY: Wysokość w kłębie 60 do 65 cm, waga 30 do 40 kg. SUKI: Wysokość w kłębie 55 do 60 cm, waga 22 do 32 kg

GŁOWA: Klinowata, proporcjonalna do tułowia. Jej długość wynosi około 40% wysokości w kłębie. Jest sucha i umiarkowanie szeroka między uszami; nie może być ani 3 ciężka, ani zbyt długa. Czoło, oglądane z przodu i z boku, jest tylko trochę zaokrąglone, bruzda czołowa jest nieznaczna lub zupełnie niewidoczna. Mózgoczaszka i trzewioczaszka tej samej długości. Szerokość mózgoczaszki mniej więcej równa jej długości, oglądana z góry mózgoczaszka zwężą się równomiernie w kierunku kufy. Stop łagodny, a nie ostro zaznaczony . Kufa klinowata, szczęki mocne, grzbiet nosa prosty; niepożądany wygarbiony ani wklęsły. Wargi suche, przylegające, ciemne.

NOS: Zawsze czarny.

UZĘBIENIE: Mocne, zdrowe i kompletne – 42 zęby zgodnie z wzorem zębowym. Zgryz nożycowy, to znaczy siekacze górnej szczęki znajdują się ciasno przed siekaczami żuchwy. Zgryz cęgowy, przodozgryz i tyłozgryz są wadliwe. Wadą jest także ustawienie siekaczy w linii prostej i duże odstępy między zębami. Kości szczęk dobrze rozwinięte, zęby głęboko osadzone w szczękach.

OCZY: Średniej wielkości, kształtu migdała, trochę skośnie ustawione, nie wyłupiaste, możliwie jak najciemniejsze. Oczy jasne, o przeszywającym spojrzeniu niepożądane, gdyż zmieniają wyraz psa.

USZY: Średniej wielkości, stojące, spiczasto zakończone, skierowane małżowinami do przodu i równolegle wobec siebie, mogą być tak ruchu, jak w spoczynku położone płasko do tyłu. Uszy załamane na końcach lub obwisłe są wadliwe.

SZYJA: Mocna, dobrze umięśniona, bez podgardla. Ustawiona pod kątem około 45 stopni w stosunku do linii grzbietu.

TUŁÓW: Linia górna płynnie przebiega od nasady szyi przez długi i wysoki kłąb i prosty grzbiet do lekko opadającego zadu. Grzbiet średniej długości, mocny, prosty i dobrze umięśniony. Lędźwie krótkie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione. Zad długi i lekko opadający, pod kątem około 23 stopni do poziomu, płynnie przechodzi w nasadę ogona. Klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, mostek długi i wyraźny. Głębokość klatki piersiowej wynosi 45 do 48% wysokości w kłębie. Żebra umiarkowanie wysklepione. Wadliwe są zarówno klatka beczkowata, jak i płaska. 4

OGON: Sięga co najmniej do stawu skokowego, ale nie dalej niż do połowy długości śródstopia. Noszony szablasto, w ruchu i przy pobudzeniu może być wzniesiony wyżej, ale nie powyżej linii grzbietu. Sierść na spodniej stronie ogona nieco dłuższa. Jakiekolwiek zabiegi chirurgiczne, mające na celu korekcje ogona, są zabronione.

KOŃCZYNY: Kończyny przednie: Oglądane z każdej strony proste, widziane z przodu – idealnie równolegle. Łopatka i ramię: Jednakowej długości, mocno związane z tułowiem potężnymi mięśniami. Kąt w stawie barowym wynosi ok. 90 stopni (idealnie), w praktyce do 110 stopni. Łokcie: Nie mogą być wykręcone na zewnątrz, ani do wewnątrz, tak w postawie, jak i w ruchu, ani podstawione pod tułowiem

SZATA: Odmiana długowłosa (Langstockhaar): Włos okrywowy dłuższy, miękki, nieprzylegający, dłuższy włos na uszach i kończynach, obfite portki, obficie owłosiony ogon, z wiszącym włosem. Na głowie, wewnątrz uszu, na przednich stronach kończyn i łapach włos krótki. Dłuższy i bardziej obfity na szyi, niemalże tworzy kryzę. Pióra na tylnych stronach kończyn przednich do nadgarstka, wyraźne portki na tylnych stronach ud.

UMASZCZENIE: Czarna z podpalaniem w odcieniu czerwonawym, płowym, żółtym lub jasnoszarym. Jednolicie czarna lub szara, śniada, czaprakowa – z maską. Mała, nierzucająca się w oczy, biała plamka na piersi i jaśniejsza maść na wewnętrznej stronie nóg dopuszczalne, ale niepożądane. Nos zawsze czarny, bez względu na umaszczenie. Brak maski, bardzo jasne oczy, jasne lub białe znaczenia na piersi i wewnętrznej stronie nóg, jasne pazury lub rudy koniec ogona należy oceniać jako niedostatki pigmentacji.  Podszerstek w odcieniu jasnoszarym. Niedopuszczalna maść biała..

WADY DUŻE: Wszelkie odchylenia od wzorca, mające znaczny wpływ na użytkowość psa.

• Uszy nisko osadzone, miękkie, nie dość sztywne, załamane.
• Znaczne braki pigmentacji.
• Wyraźne zaburzenia harmonii budowy.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• Lękliwość, gryzienie ze strachu.
• Stwierdzenie dysplazji w stopniu ciężkim.
• Wnętrostwo jedno- lub obustronne, niedostatecznie rozwinięte lub niejednakowe jądra.
• Ślady korekcji uszu lub ogona.
• Wyraźne wady budowy.
• Braki zębowe: brak jednego przedtrzonowca P3 i jeszcze jednego zęba, brak kła, przedtrzonowca P4, trzonowca M1 lub M2, brak 3 lub więcej jakichkolwiek zębów.
• Zgryz: tyłozgryz większy niż 2 mm, przodozgryz, wszystkie siekacze w zgryzie cęgowym.
• Wysokość o więcej niż 1 cm powyżej lub poniżej wzorcowej.
• Albinizm
• Maść biała (także z czarnymi pazurami i nosem.)
• Długi, prosty włos okrywowy pozbawiony podszerstka.
• Włos długi (wyraźnie długi włos okrywowy, pozbawiony podszerstka, rozdzielający się na grzbiecie i formujący obfite kępki wewnątrz uszu, obfite pióra na tylnych stronach kończyn oraz na ogonie).

OWCZAREK STARONIEMIECKI/ UMASZCZENIE

Umaszczenie

Rodzaje umaszczenia OS:

• Grau – Braun/ Sable/ brązowy wilczasty
• Dunkelgrau Ddark sable/ Ciemny wilczasty
• Schwarz – Grau/ Black sable/ Czarno wilczasty
• Silber/ Silver/ Srebrny (umaszczenie wilczaste szare)
• Schwarz/ Black/ Czarny
• Schwarz Braun/ Black and tan/ Bi-color/ Czarny podpalany – czarny z brązowymi kończynami

Umaszczenie klasyczne owczarka niemieckiego w linii staroniemieckiej nie jest pożądane. 

Umaszczenie białe/kremowe, brak czarnej maski, jasne oko – jest wadą i jest niezgodne ze wzorcem

Biały Owczarek Szwajcarski od lipca 1991 roku został uznany za nową rasę w księdze hodowlanej Szwajcarii.

Umaszczenia, które mogą się pojawić w niektórych liniach ale są niezgodne ze wzorcem i nie powinny być hodowlane (za Working Line German Shepherds)