OWCZAREK NIEMIECKI/HISTORIA RASY
Geneza rasy Owczarek niemiecki
Wszechstronność owczarków niemieckich i ich doskonała przydatność jako psa służącego również zainspirowały pruskiego mistrza jeździectwa Maxa von Stephanitza, który jest obecnie uważany za założyciela owczarka niemieckiego. W 1871 r. Stephanitz rozpoczął hodowlę psów pracujących. Jego głównym celem było wyhodowanie niezbędnego psa służbowego dla wojska, który powinien charakteryzować się odwagą, lojalnością, posłuszeństwem, wytrwałością i solidnością. „Stowarzyszenie Owczarków Niemieckich” (SV), które zostało założone w 1899 roku i nadal jest odpowiedzialne za standard rasy owczarka niemieckiego, początkowo początkowo akceptowało wszystkie kolory i warianty włosów, od szorstkowłosych przez prostowłosego do długowłosych pisania. Jednak w trakcie hodowli klub wykluczał coraz więcej wariantów hodowli owczarka niemieckiego, tworząc ostateczny wzorzec rasy.
Głównym zadaniem tych niezawodnych i odpornych psów, zarówno długowłosych, jak i długowłosych, pierwotnie było pilnowanie stada owiec – owczarek to pies pasterski. Ze względu na ich pewność siebie i czujność inteligentni czworonożni przyjaciele wkrótce zasłynęli jako psy stróżujące.
Historia rasy
Historia rasy rozpoczęła się w XIX wieku. Początkowo zadaniem psów była pomoc w wypasie stad zwierząt hodowlanych i ochrona przed atakami dzikich zwierząt. Musiały wykazywać się dużą odwagą i szybko przystosowywać się do wszelkich warunków pogodowych, wzbudzały respekty wśród stada, sprawnie radziły sobie z prowadzeniem owiec i wykazywały wszechstronne zdolności pasterskie.
W późniejszym czasie owczarki zostały wykorzystane również do stworzenia psa służboweg dla wojska i policji.
Pierwszą wystawą, w której wziął udział pierwszy owczarek niemiecki była wystawa hodowlana w Karlsruhe 4 kwietnia 1899 roku, w której wziął udział pies o imieniu Hektor Linksrhein. Pies został wykupiony przez Maxa Emila Friedricha von Stephanitz, słynnego hodowcy, który nadał mu nowe imię Horand von Grafrath.
W źródłach czytamy, że
Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek. Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął – był wtedy najszczęśliwszym z psów.”
Horand von Grafrath
Ostatecznie dwa typy psów miały kluczowy wpływ na rozwój Owczarka niemieckiego: Turyński Owczarek z centralnej i północnej części Niemiec oraz Owczarek Wirtemberski z południowych Niemiec. Owczarki od centrum i północy miały lżejsze budowę ciała, stojące uszy i tendencję do zwijania końcówki ogona. Psy pasterskie z południa miały na ogół cięższą budowę ciała i często złożone uszy. Owczarek Turyński, jako pies pracujący, był pełen wigoru i doskonale sprawdzał się w pracach pasterskich. Hodowcy z czasem podjęli żmudną pracę wprowadzania psów pasterskich z wyglądu przypominających wilka.
Historia owczarka niemieckiego
Pies został zarejestrowany pod numerem 1 w księdze hodowlanej Owczarków niemieckich. Zaraz za nim wpisano sukę o imieniu Mari von Grafrath z hodowli v.d. Krone, która również trafił w ręce Maxa von Stephanitza. Posiadając parę owczarków można już było zastanawiać się nad utworzeniem klubu hodowlanego. Tak też się stało. Niespełna kilka miesięcy po wystawie Stephanitz wraz ze swoim przyjacielem Arturem Meyerem zorganizowali Verein für Deutsche Schäferhunde (Klub Owczarka Niemieckiego). Stali się tym samym twórcami rasy. Osoby, które są szczególnie zainteresowane historią rasy i chcą dowiedzieć się więcej na temat procesu selekcji i „tworzenia” współczesnych owczarków niemieckich, powinni sięgnąć po obszerną monografię Der Deutsche Schäferhund in Wort und Bild.
Max Emil Friedrich von Stephanitz i Horand von Grafrath
Pierwsze suki przeznaczone do rozrodu były starannie selekcjonowane. Hodowcy wybierali czworonogi, których cechy fizyczne i osobowościowe były zgodne z cechami prezentowanymi przez wzorcowego Horanda.
Niestety, począwszy od roku 1918, w wyniku chowu krewniaczego oraz upodobań niektórych hodowców, hodowla zaczynała przybierać zły kierunek. Na świat coraz częściej przychodziły psy o zawyżonej wysokości w kłębie i stromym kątowaniu. Dzięki sprawnym działaniom Friedricha von Stephanitz, w czasie wystawy, która odbyła się we Frankfurcie nad Menem w 1925 roku, zaprezentowano psa o imieniu Klodo von Boxberg, który spełniał pierwotne założenia hodowlane i odwzorowywał pierwszych przedstawicieli rasy.
Aby proces doboru pozostawał niezakłócony i rasa pozostawała czysta, Max von Stephanitz – w 1992 roku – wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, w czasie których dokonywano szczegółowej analizy każdego psa przeznaczonego do rozpłodu.
ZAPRASZAMY DO OBEJRZENIA MATERIAŁÓW WIDEO:
https://www.facebook.com/watch/?v=992388380949003
https://www.facebook.com/watch/?v=2236126116407706
OWCZARKI DŁUGOWŁOSE
Dlaczego psy długowłose przez lata były nieuznawane jako hodowlane w FCI?
Po białych i szorstkowłosych, owczarkach owczarek długowłosy został również wykluczony z dalszej hodowli w 1930 r. Von Stephanitz zauważył, że jego rasa jest zagrożona przydatnością do użycia i owczarki długowłose mają mniejszą odporność na warunki pogodowe.
Długowłose szczenięta zawsze pojawiały się w miotach wszystkich znanych i wiodących linii, jeśli rodzice mieli gen odpowiedzialny za to, ale według SV i w FCI nie wolno było ich wykorzystywać jako zwierząt hodowlanych. Decyzja o zaklasyfikowaniu długiej sierści jako błąd i powód wykluczenia z hodowli spotkała się z wielką krytyką ze strony wielu miłośników i hodowców. W końcu zorganizowali własne stowarzyszenia, które opiekowały się długowłosym owczarkiem niemieckim poza SV i, w przeciwieństwie do „owczarka niemieckiego”, nazwali je „owczarkami staro-niemieckimi” (Altdeutchen Schaferhunde).
Równolegle do SV opracowano intensywną hodowlę tak zwanych owczarków staroniemieckich, dla których ustanowiono odrębny standard, który – oprócz długości futra – nie wykazywał prawie żadnych różnic w stosunku do owczarków niemieckich. Staro-niemieckie psy pasterskie, takie jak „Harzer Fuchs” lub „Gelbbacke”, zostały również zgrupowane pod nową nazwą rasy owczarek staroniemiecki. Jednak ten standard nie został uznany przez SV i międzynarodowy FCI. Punkt zwrotny nastąpił dopiero w 2010 r. kiedy Stowarzyszenie Owczarków Niemieckich, za zgodą FCI, ponownie zatwierdziło długi włos jako wariant. Od tego czasu długowłosy Owczarek niemiecki został ponownie wyhodowany w SV zgodnie ze standardami Owczarka niemieckiego
